Geçtiğimiz hafta 14 Mart Tıp Bayramı vesilesiyle sağlık çalışanlarına Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın katıldığı bir iftar verilmiş. İftarda Sağlık Bakanı Fahrettin Koca da konuşma yapmış. Yaptıklarını ve yapacaklarını anlatmış.
“Hekimlerin özlük haklarında önemli iyileştirmeler yapıldı. Birçok sebebe bağlı olan yurt dışına gidişler artık çok az. Öte yandan, 10 binin üzerinde hekim, Beyaz Reformla özel sektörden kamuya döndü.
Hekimlerimizin pek çok sorunu çözülmekle kalmadı, sorunlara dönüş yolu da kapandı. Malpraktis davalarına karşı hekim, yasanın güvencesi altındadır. Sağlıkta şiddete karşı da yasal, kati önlemler alınmıştır.
Şu an uzman hekim sayımız 51 bin. Yapılan düzenleme sonucunda 4 yıl sonra 51 bin uzman hekim daha kadromuza katılacak. 4 yıl sonra geleceğimiz nokta, ülkemizin gelecek 30 yıllık uzman hekim ihtiyacını karşılayacak.
Yapılan düzenlemeyle yan dal uzmanlığı kontenjanlarında % 100 doluluk sağlandı. Yan dal uzmanlıkları konusunda da geleceğimiz güvence altına alınmış durumda. Şimdi, sırada, sağlık eğitiminde yapılacak reformlar var.”
Yani, Bakan Bey’e göre sağlıkta işler yolunda.
∗∗∗
Peki, Sağlık Bakanı’nın verdiği rakamları ve vaatlerini doğru kabul etsek bile sağlıkta sorunlar çözülür mü?
Mümkün değil, çözülmez.
Sağlığın sosyal belirleyicilerinden olan işsizlik, yoksulluk, beslenme, barınma, çevre gibi etkenleri; koruyucu hekimliği, halk sağlığını bir kenara bırakıp sadece tedavi edici sağlık hizmetlerinden konuşsak bile mümkün değil.
Neden mi böyle diyorum?
Anlatayım.
Türkiye’de AKP öncesinde de sağlık sisteminin başta sağlığa erişim zorluğu olmak üzere bir yığın sorunu vardı. AKP ise sistemi tamamen bozdu.
Ne yaptı, nasıl mı yaptı?
Öncelikle sağlık hizmetlerini ticarileştirmek için hizmet kullanımını arttırdıkça artırdı. Sağlık Bakanlığı talimat verdi, başhekimler kıyıda köşede buldukları her odayı muayene odasına çevirip yakaladıkları her doktoru polikliniğe yolladı.
Doktorlara sabit maaş yerine yaptıkları muayene başına ücret verip takatleri tükenene kadar çok hasta bakmaya teşvik etti.
Hastaları da “Sağlıkta devrim yaptık. İstediğiniz hastanede istediğiniz gibi muayene olun. Bir sorunla karşılaşırsanız, artık doktor efendi dönemi bitti, dövebilirsiniz de.” diyerek kışkırttı.
Bu arada bütün dünyaya örnek olduğunu söyleyerek övündüğü “Sağlık Reformu”nun ilan ettiği bileşenlerinden olan sevk zincirini uygulamaya sokmadı. Hastaların güya aile fotoğraflarında yer alacak olan aile hekimlerini atlayıp hastaneye gitmesine izin verdi.
∗∗∗
Peki böyle yapınca ne oldu?
Aslında başta hastalar eskisine göre doktora daha kolay ulaşıyor, doktorlar eskisine göre daha çok para kazanıyor, her şey yolunda gidiyor gibi görünüyordu.
Fakat sonra işler tersine döndü.
Hasta sayısı arttıkça muayene süresi düştü. Muayene süresi düştükçe hastalar tekrar tekrar hastaneye gittiler. Hasta sayısı daha da artınca muayene süresi daha da düştü, iş tam bir kısır döngüye dönüştü.
Bu sırada devlet hastanelerinde iş yükü tahammül edilemez hale gelen doktorlar özel hastanelere kaçtı. Onların iş yükü de sırtlarına binen geride kalanlar da onları izledi. Kamudaki hekim yetmezliği iyice artınca Sağlık Bakanlığı ücretleri yükseltip hekimleri geri almaya çalıştı. Hekimler kamu ile özel arasında medcezir misali gidip gelmeye başladı.
Hastalandığında ilk olarak aile hekimine başvurma zorunluluğu olmayan hastalar doğal olarak uzman hekimlerin ve gelişmiş tıbbi teknolojinin olduğu hastanelere yığıldı.
Zaten toplum sağlığı diye bir sorunları olmayan özel hastaneler başlarda nispeten düşük tuttukları ücretleri hastalar kendilerine mahkum oldukça astronomik düzeylere çıkardı. Hastalar oralara da eskisi gibi gidemez oldu.
Neticede AKP öncesinde kötü de, yetersiz de olsa ağır aksak çalışan sistemin bütün dişlileri yerinden oynadı, olay hepten içinden çıkılmaz bir hale geldi. Sağlık Bakanlığı neresini onarmaya çalışsa bir başka tarafından patlak veriyor.
Bu sistemi baştan aşağı yıkıp aşağıdan yukarı yeni bir sistem kurmadıkça kim ne yaparsa yapsın iflah olmaz.
Çünkü, bozuk düzen tıpa tutmaz!
Osman Öztürk
Alıntı: birgun.net