Page 56 - Hekimce Bakış Dergisi 83. Sayı

70 Temmuz 2013

BU İNSANLIK

SUÇUNU

UNUTMADIK...

Kız Çocuğu Hiroşima

Kapıları çalan benim Büyükbabam, babam, ben,
kapıları birer birer. Küçük oğlan, kız, damat…
Gözünüze görünemem Gelişiniz teker tekerdi,
göze görünmez ölüler. Gidişiniz cümbür cemaat…
Hiroşima’da öleli M.C.Anday
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım, Hiroşima
büyümez ölü çocuklar.
Saçlarım tutuştu önce, Önce bir bulut yükseldi yerden göğe doğru
gözlerim yandı kavruldu. Ben gördüm, Akoyito gördü, Yuhara gördü,
Bir avuç kül oluverdim, Hisaki gördü,
külüm havaya savruldu. Yaşayanların hepsi gördüler
Benim sizden kendim için Şimdi yaşayanlar diyorum
hiçbir şey istediğim yok. Oysa ben kaldım onlar öldüler
Şeker bile yiyemez ki Pirinç tarlasında kadınlar öldü
kağıt gibi yanan çocuk. Memede çocuklar öldü
Çalıyorum kapınızı Çiçekler öldü, kuşlar öldü
teyze, amca, bir imza ver. Sanukiyi seviyordum,Sanuki öldü, Sanuki öldü
Çocuklar öldürülmesin Ateşten top kayboldu göklerde
şeker de yiyebilsinler. Ardından bir çölün sessizliği çöktü şehre
Bulutlar gitti, renkler gitti, sesler gitti
Nazım Hikmet Ran (1956) Gülerken ölmüştü babam

Anam Çiyoni ağlıyordu ve kız kardeşim Şahara
Ah Şahara o da saçlarını tararken öldü
Şahara, ah Şahara aynada unuttu gençliğini
Ve ben Yamamura
Bizim sokaktan bir ben kaldım
Bizim sokağın ağaçları da öldü
Ve ben Yamamura
On yedi yıl geçti aradan
Hala yaşıyorum ağaçları çiçekleri görmeden
Ben Yamamura kör ve sağır
Çoktan öldüm kimse farkında değil

Ümit Yaşar Oğuzcan