Hayat mı boş, insanlar mı?
Kuşlar Ağlamaz Bu Şehirde
İçindeki boşluğu neyle doldurur insan,
Parayla mı, anıyla mı?
Para biter, para iter bir yerde
Anılar sessiz,
Anılar çığlık çığlığa…
Saydım,
Yaşımdan çok insan uğurladım günümden
Usulca değdi günebakanlar güneşlerime
Altın renkli düşler damladı rüyalarıma.
Hepsinde hepiniz vardınız!
Hepinizde biraz ben, biraz hasret.
Hasretleri büyütüyorum koynumda,
Yetim bir çocuk gibi.
Karanlık dehlizlerime vuruyor güneşler,
Biz ki hep aydınlıktan yanaydık
Aynı karanlık büyüyor sokağımızda
Hepsinde hepiniz vardınız!
Hepinizde bir rehavet , biraz gaflet.
Bu kadar güzel nasıl tutunur,
Savrulmadan nasıl durur insan,
Kırılırken dalları?
Nasıl çiçek açar gülüşler?
Oysa başka bir dünya hayal etmiştik,
Belki başka sevinçler,
Bambaşka özgürlükler.
Ağır aksak ilerliyoruz meçhule.
Meçhulün sonunda hep aynı sonlar.
Anlık gülüşlerde saklı mutluluklarımız. Avuntularımız
yerlerde.
Bir tutanı olur belki?
Biz ki hep ezilenden yanaydık.
Aynı değirmen dönüyor başımızda.
Bir yolu olmalı baş vermenin filizlerden;
Bir yolu olmalı.
Semiha Uzunalioğlu