“Çok korktum diyorum anlamıyor musun? Kusmuğu yemyeşil, beti benzi bir anda soldu. Şu Adnan’ın karısı çocuk asistanı değil miydi? Arasak iyi olacak.”
Telefonun ahizesini elinden bırakmadan düşünmeye başladı. “Adnan da kasıntının teki yahu, başka tanıdık var mı peki?” Yoktu. Cüzdanındaki eprimiş kâğıt parçasını çıkarıp katlarını açtı. “Adnan Kısacık 241 51 09” Fakülte basketbol takımının kaptanı olmasını hep kıskanmıştı. Sevmediği tanıdıklarına böyle soyadları bulmaktan saçma bir zevk alıyordu.
Kızının yüzü aklına gelince numaraları hızla çevirdi. Ferhunde açtı telefonu. “Tamam, gidip bakarım hemen. Gelme elbette, arkadaşlık böyle günler için değil mi?” Telefonu, içine yayılan gereksiz bir huzurla kapattı. Oysa Adnan’ı hala sevmiyordu. Yüzü kızardı. “Ferhunde bilmese de olur” diye düşündü. “Hoş, Ferhunde de sevmiyordur belki” diye kurdu. Yüzü daha da kızardı.
Sirenin sesini acilin kapısına ulaşıncaya kadar öttürmeye devam eden ambulans şoförüne ağzına geleni saydırdı, tabii içinden. Kapı önündeki beklenmedik telaşa bakılırsa olağan dışı bir durum yaşanıyordu. Acillerde olağan dışı şeyler yaşanması olağandı ama bu sefer farklıydı. Otomatik kapı, durumun olağanüstülüğünü anlamış olacak ki, her zamankinden daha çabuk açıldı. Sedyenin iki yanında, iki Çankırılı koşturuyordu. Mahmut’la Rasim. Rasim, hem daha geveze, hem daha kavruk olanıydı. Mahmut’u tanımlayacak özel bir sıfat bulmadı.
“Doktor bey, yetişin. Arkadan beş ambulans daha geliyor. Bunun durumu hiç iyi değil.” Sedyenin iki yanından sarkan iki kol görünüyordu sadece. “Genç olmalı. Kafasının arkasından süzülen kana bakılırsa beyin hasarı var. Beyin cerrahisine haber vermeliyim.” İlk anda bunları düşündü.
Ortalık ana baba gününe dönmüştü. Acemi birliğine giden askerleri taşıyan otobüs kaza yapmıştı. Acildeki on yatağın onunda da kolu bacağı kopmuş, komaya girmiş ya da ölmek üzere olan delikanlılar yatıyordu. İlk gelen asker ayılır gibi oldu. Her iki kolundan sarkan serum hortumlarını görünce şaşırır gibi oldu. Serum hortumlarını hiç beklemiyormuş gibi bakıyordu. “Merak etme delikanlı, hastanedesin. Birazdan seni röntgen odasına götüreceğiz. Bana nerelerinin ağrıdığını göster bakalım” Hastanın yüzü giderek soluyordu. İç kanaması vardı. “Karaciğer ya da dalak yaralanması olmalı,” diye düşündü. Kan torbasını takan hemşireye dönüp usulca, “Dört ünite daha yetiştirin hemen” diye fısıldadı.
“Kamyonun altına girdik ağabey, herkes öldü ağabeyyy!” diye inledi. Bağırdığını sanıyor, bağıramıyordu. Sesi giderek kısılıyordu. Kan torbası yarıya gelmiş, rengi düzelmemişti. Tansiyonu alamayınca hemşirenin beti benzi attı. “Doktor ağabeyy, ben gidiyorum. Ölüyorum ağabey. Anama selam söyleyin olur mu?” İçi dopamin dolu naylon serum torbasını bütün gücüyle sıktı. Daha hızlı gitmiyordu işte. “Korkma evlat, biz yanındayız, ölmeyeceksin. Anan çok kızar ölürsen. Hadi gayret et, sakın bizi bırakma” dedi. Sımsıkı tuttuğu elin bir anda gevşediğini hissetti. Sapsarı olmuış yüzüne son bir kez baktı. Çarşafı yüzüne çekip odayı terk etti.
Acilin kapısından dışarı çıktı. Ankara’nın ayazına küfretmekten hiç bıkmıyordu, yine ana avrat sövdü. İçeride koştururken sigara paketini düşürdüğünü anlayınca bir kere daha dolu dolu küfretti. “Kavruk olan Mahmut muydu yahu?” diye kendi kendine sordu. “Rasim! Sigaran var mı?” diye seslendi. Mahmut, “Var doktor bey” diye yanıtladı.
Aklına kızı gelince içi cız etti. Üst kata çıkıp, nöbetçi şefin odasından evi aradı. “Ferhunde şimdi gitti. Ateşi az önce düştü. Evet, o da öyle söyledi. Pirinç lapası pişirdim. Sen de beş dakika uğrasaydın keşke!” Karısının sesi biraz kırgındı. Olanları bir de ona anlatmak istemedi. Sigara paketini aradı, yine bulamadı. Ahizeyi usulca yerine koydu. Aşağıya inen merdivenlerin sonuna ulaştığında morga inen asansörün ucunda bekleyen sedyeyi gördü. Cesedin kafatasının arkasından süzülen kanı görünce Rasim’e seslendi. “Çay demlediniz mi Rasim?” Demlemişlerdi. Kahvaltı da hazırdı. ” Bir paket sigara alır mısın bana!” Rasim, seğirtip parayı kaptı. Rasim, kavruk ve cılız olandı, Çankırılıydı.
