Duru gökyüzü o gün, esirikli bulutları toplayıp da, dünyanın bir ucuna fırlatmış gibi güneşi isteğince yaymış, varlığını uzağın derinliğine serpelemişti o gelecek zamanda. Şimdi göz alabildiği semada, kuşların uçamadığı yasak alanlarda gezen rengarenk arabalar, siyah giysileriyle tek tek insanlar; alçalıp, konup, havalanıp gidiyorlardı belki işlerine, belki evlerine…
Ufku dolduran bu arabaların kırmızı olanından inen iki genç kadın, yerleşkenin büyükçe binasının üzerine konarak geldikleri işyerlerindeydiler. Amazon serinliği ile iklimlendirilmiş o yalın ofislerinde, elinde tuttuğu büyükçe kahve fincanını dudaklarından çeken parlak gözlü kadın, büyümüş göz hareleriyle arkadaşına baktı:
– Dehşet rakamlar bunlar! Bir yılda kaç bin kadın tacize uğramış? İnanılır gibi değil!
– Haklısın. Allahtan şu vücut korumalarını icat ettiler de kadınların artık böyle bir derdi kalmadı.
– O kalabalık şehirlerde bu kadınlar nasıl yaşıyorlarmış bir zamanlar? Aklım almıyor. Neye güveniyorlardı?
– Neye olacak? Medeniyetlerine… insanlığa…
– Ne zayıf bir dayanak!
– Geçen araştırmada karşılaştığımız o haberi hatırlıyor musun?
– Hangisini? Afrika ülkesinde olanı mı söylüyorsun?
– Evet onu. Şu, on üç yaşındayken babası tarafından zorla evlendirilen kız çocuğunu. Kendisinden yirmi yaş büyük kocasının talebini reddedince, kocası, kocasının kardeşleri ve kuzenleri tarafından topluca tacize uğramıştı.
– Korkunç bir haberdi.
– O zamandan beri hiç aklımdan çıkmadı o çocuğun yaşadıkları.
– Haklısın. Ne yazık ki yeryüzü, kadınların itirazlarıyla doluymuş bir zamanlar…
Taraf olup hissettikleri duyguların karmaşığında, çalınan elmadan mutlu Ademlerin varlıklarını yeniden sorgulayarak, sosyolojik araştırmaları için veri topluyorlardı gelecekteki bu parlak gözlü kadınlar. Şimdi önlerinde uzanan gökyüzü vahalarının uçkun güzelliğine keyifsizce bakınan aynı parlak gözlü kadınlar; yüzyıllar ötesinden hem cinslerinin çekilerine çaresizce yerinirken, gelecekte yaşayan tinleri için yürekten minnet hissediyorlardı insanlık için uğraşan her üretken bireye…