Her yer toz topraktı
Her yer toz topraktı
Ne bir kapı kalmıştı açılan umuda, ne bir pencere
Cansız bedenlerden ruhlar buharlaşıyordu gökyüzüne
Gökyüzü ağlıyordu mavisine, deniz ağlıyordu
Yerde bir çocuk, sarılmış yitik annesine
Yanında bir adam, esaretine
Ayağında prangalar
Yer ağlıyordu, gök ağlıyordu
Yerde yatan cansız bedenler kaderine.
Tarih akıyordu tozlu raflarda unutulmuş kitaplardan
Dünyanın bilmem neresinde nutuklar atıyordu bir diktatör
Çiçek suratlarına bakarak çocukların, barıştan bahsediyordu biri
Usulca bir gül düşüyordu toprağa gülistanda
Bir oyuncak bebek, kafası kopuk
Savaş meydanından gülüyordu insanlığa
Usulca geçtik üzerinden
O haberler ki çok uzaktı bizden kahramanları.
Yürüyordu tozlu yollarda yalınayak
Açlıktan bitik, savaştan yitik canlar
Kapılar kapanıyordu önlerinde
İçi boşalmış dünyalara, içi boşalmış ruhlarıyla
Kapılar açılıyordu önlerinde
Ümit dönmüş arkasını, uzaklaşıyordu gerçeklikten
Uzaklaşıyordu insanoğlu insanlıktan.
Ağıtlar yakılıyordu en güzelinden, en tazesinden
Şiirler yazıyordu biri
Kokmamış bedenlerin ferahlığında masasında, önünde gülleri
Biri bir çayı yudumluyordu
Bir damla suya muhtaç diğeri can verirken bir yerlerde
Dünyanın bilmem neresinde nutuklar atıyordu bir diktatör
Çiçek suratlarına bakarak çocukların, barıştan bahsediyordu biri.